Niektórzy mówią, że czas drukowanych przewodników się kończy. Ludzie podróżują wprawdzie coraz więcej, ale i coraz szybciej - rzadko przygotowują się do podróży, informacji o atrakcjach szukają najczęściej w popularnych serwisach wskazujących „top10” miejsc do obejrzenia. Skutkiem jest to, że zwiedzamy bardzo powierzchownie, zaliczamy kolejne miejsca – na ogół wszyscy te same - bez próby ich głębszego poznania. W przeciwieństwie do nobilitującego słowa „podróżnik”, określenie „turysta” obecnie zaczyna być nacechowane pejoratywnie i kojarzone z turystyką masową.

Zmiana sposobu poznawania otaczającego nas świata stawia przed autorami przewodników zupełnie nowe wyzwania i zmusza do zaoferowania czegoś więcej niż zwykłe kompendium o tym, co warto w danym miejscu zobaczyć.

Autorka napisała książkę nietypową, gdyż nie jest to przewodnik w zwykłym rozumieniu. Nie próbuje w nim przekazać czytelnikowi całej swej ogromnej wiedzy o Rzymie, bo - jak sama z góry zaznacza, jest to niemożliwe. Przecież Rzym jest miastem, w którym każdy kamień ma prawie trzy tysiące lat historii, i życia by nie starczyło na jej opowiedzenie. Dlatego jeśli chodzi o fakty, autorka jedynie sygnalizuje te najważniejsze, zachęcając czytelników do zgłębienia tematu samodzielnie lub podczas spacerów po Rzymie w jej towarzystwie (jest licencjonowanym przewodnikiem!).

Jak wspomniałem, to nie jest typowy przewodnik. Nie ma tam zwykłej listy rzymskich „must see”. I słusznie - dzisiaj taką listę każdy średnio ogarnięty człowiek sam znajdzie w necie. Dlatego dla „turysty” są w książce jedynie najważniejsze informacje o Rzymie i jego zabytkach, przy czym dobierając opisywane miejsca, autorka nie kierowała się obiektywnymi kryteriami, ale bardzo osobistymi preferencjami. Dlatego czasem budowle, którym inne przewodniki poświęcają dużo miejsca, ona ledwie nadmienia, a z kolei innym pomijanym w różnych publikacjach, poświęca dużo uwagi. Ten jej osobisty stosunek do opisywanych miejsc czuć na każdej stronie. W moim przekonaniu właśnie to tworzy wartość dodaną tej książki: autorka buduje swoją narrację nie za pomocą suchych, rzeczowych informacji, bo tych mamy wszędzie zatrzęsienie, ale na podstawie własnych emocji. I słusznie - w dzisiejszych czasach właśnie emocje są tym, co wabi odbiorców najsilniej.

Mam wrażenie, że Basia położyła akcent na warstwę książki adresowaną do podróżników (a nie do „turystów”!), którzy doskonale wiedzą, gdzie szukać informacji na temat zabytków odwiedzanych miast. To swoista autorska impresja o Rzymie, jego mieszkańcach, budowlach, o życiu i pracy w Wiecznym Mieście. Ale także o tym, co jeść, a czego lepiej nie jeść; co koniecznie zobaczyć, a które zadeptane atrakcje ominąć, bo przereklamowane itp itd.
Książka ma szalenie subiektywny charakter - to nie zbiór encyklopedycznej wiedzy, ale opis osobistych przeżyć związanych z trudami mieszkania w Rzymie, z oprowadzaniem ludzi pragnących dowiedzieć się czegoś o Mieście Wilczycy, z nauką języka itd. Pełna jest też drobnych anegdot związanych z wykonywaną pracą. Te wszystkie niewiele znaczące drobiazgi łącznie sprawiają, że opisy zawarte w książce przestają być bezosobową wskazówką „co zobaczyć? Kto i kiedy to zbudował”. Przeciwnie – dostrzegamy w nich stojącą za nimi żywą osobę, która pragnie podzielić się z czytelnikiem swoją (niekiedy skomplikowaną) miłością do Rzymu.

I choć wydawało mi się, że znam to miasto dosyć dobrze, także ja po lekturze dopisałem kilka punktów do mojej listy miejsc do zobaczenia następnym razem.

Reasumując: polecam wszystkim, którzy chcieliby poznać inną stronę Rzymu widzianego nie oczami turysty, ale kogoś, kto w nim mieszka i pracuje.

Niektórzy mówią, że czas drukowanych przewodników się kończy. Ludzie podróżują wprawdzie coraz więcej, ale i coraz szybciej - rzadko przygotowują się do podróży, informacji o atrakcjach szukają najczęściej w popularnych serwisach wskazujących „top10” miejsc do obejrzenia. Skutkiem jest to, że zwiedzamy bardzo powierzchownie, zaliczamy kolejne miejsca – na ogół wszyscy te...